آیندۀ صنعت نرم‌افزار در ایران با رویکرد توسعۀ سناریو

صنعت نرم‌افزار نمودی از مهارت‌های نرم و تفکر انتزاعی انسانی است. این نوع فناوری ناملموس و مبتنی بر هوش انسانی است، اما آثار درک‎پذیری دارد. گذشت عصر سخت‌افزار و توجه جهانی به فناوری‌های نرم، ضرورت توجه به عامل انسانی توانمند و صنعت نرم‌افزار را نمایان می‌کند. با وجود تلاش‌هایی که برای صنعت نرم‌افزار در ایران صورت‎گرفته، هنوز این فناوری به صنعت پایدار تبدیل نشده است. برنامه‌ریزی در این حوزه به نگاهی عمیق و آینده‌پژوهانه نیاز دارد. هدف مقالۀ حاضر، ارائۀ آیندۀ بدیل این صنعت برای تولید‌کنندۀ داخلی و سیاستگذاران است. حوزۀ این پژوهش به‌لحاظ جغرافیایی در ایران؛ از بعد زمانی، تا سال 1404 شمسی؛ و از نظر موضوعی، صنعت نرم‌افزار کشور است. این پژوهش با استفاده از روش‌های کیفی نظیر چارچوب‌های PEST و نیروهای پورتر و تحلیل محتوا، مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته با خبرگان صنعت نرم‌افزار و سناریونگاری براساس عدم قطعیت‌های بحرانی یا GBN اجرا شده است. در نهایت، بر‌پایۀ دو عدم قطعیت اصلی، یعنی حمایت سیاستی و اجرایی دولت از صنعت نرم‌افزار و نیز تعامل بین‌المللی آن در ایران، چهار سناریو ترسیم شده است.